11 juli: Bij het graf van Fons Dhollander

Toespraak door Ivo De Cock, voorzitter Dr. Geert De Rijcker Kring.

Het eerste contact met Fons kreeg ik in het jaar 1958. De Volksunie had toen één gekozene in het parlement: Frans van der Elst.

Fons Dhollander en Abdon Heyse hadden enkele jongeren, jongeren hier in de goede betekenis van het woord, uitgenodigd op een spreekbeurt met Toon Van Overstraten.
Toon was indertijd op de leeftijd van 16-17 jaar naar het oostfront getrokken. Na de oorlog werd hij tot zijn 21ste heropgevoed door de Belgische staat.
Daarmee was voor Fons, Toon Van Overstraten de uitgelezen man om ons op het rechte pad te brengen.

Toon kwam ons vertellen dat wij er goed voor stonden. Hoe langer hij sprak en hoe meer pinten hij dronk, des te meer stegen onze kansen.

Wie het meest van al overtuigd werd, was Abdon Heyse. Die deed er nog een schepje bovenop door te beweren dat wij de “zaak” gewonnen hadden.
De wereld werd hier letterlijk op zijn kop gezet:
niet eerst zien en dan geloven, maar eerst geloven en dan zien.

Hij kreeg nog gelijk ook. Bij de gemeenteraadsverkiezingen van 1964 werd de toenmalige CVP burgemeester Roggeman aan de kant gezet. Fons rook zijn kans en werd medeoprichter van de Stekense Belangen. Het resultaat mocht er zijn: de partij Stekense Belangen behaalde in één klap de volstrekte meerderheid.

Hoe dat mogelijk werd ,was in de eerste plaats te wijten aan de arrogantie van de CVP die haar eigen oud-burgemeester afgedankt had.

In de tweede plaats door de steun van het Algemeen Boerensyndicaat, beter gekend als “De Drietand”. Dat was trouwens de enige vereniging die de Stekense Belangen steunde. Het ABS was ontstaan uit de boerenbetogingen van begin jaren zestig.
Fons Dhollander steunde dat protest van bij de aanvang, meer nog ,hij werd een verwoed propagandist van in den beginne. Samen met Ludo Sels van het Boerenfront was hij nachten op dreef om het verzet mee te organiseren in gans Vlaanderen. Want zei Fons, ik rijd toch met mazout en dat kost niets. (wij weten intussen beter).

Fons was geen gemeenteraadslid zoals er dertien zijn in een dozijn. Hij zei wat hij dacht en hij deed wat hij zei. Hij had daarin een reputatie verworven.
Fons Dhollander, zei broeder Angelicus, durft alles, hij durft zelfs de waarheid zeggen.

Fons liet zijn kiezers niet in de steek, ook nooit gezien in de politiek.
Als gewoon gemeenteraadslid slaagde Fons er in om het probleem van de wateroverlast in Stekene op te lossen door een pompgemaal te plaatsen aan de Kaai.

Hij kreeg het zelfs gedaan om de watergangen te laten graven op kosten van de gemeente. Fons had berekend dat dit goedkoper uitkwam voor de gemeente en de landbouwers voeren er wel bij.

Fons was een graag geziene dorpsfiguur. Dat werd bewezen op zijn begrafenis: niet minder dan elfhonderd bidprentjes werden toen bedeeld. Dat laatste was nog nooit gebeurd in Stekene.

Goede vrienden, laten wij hem, Dr. Geert De Rijcker, “Boerke” Van Brussel en allen die zich ingezet hebben voor een beter en zelfstandig Vlaanderen, gedenken met één minuut stilte.