11 juli 2008 - Bij het graf van Fons Dhollander

Toespraak bij het graf van Fons Dhollander door Astere Vaerewijck

Op 6 maart 2004 werd onder massale belangstelling afscheid genomen van ons gemeenteraadslid en goede vriend Fons Dhollander. In zijn jeugdjaren schaarleider van de toenmalige jeugdbeweging was hij gebleven wie hij was. Trouw aan zijn jeugdideaal heeft hij Vlaanderen gediend en hoog in het vaandel gedragen, gans zijn lange leven lang.

Cyriel Verschaeve liet dat vaandel spreken waar hij zei:

“ Ik ben baanbreker van gedachten, een voorbeeld van durf. Mijn kleuren zijn uit mij niet te slaan of te wassen, niet te scheuren; ik draag ze tot men mij vernietige: ik ben een beeld van houwe trouwe!”

Trouw tot de bedelzak, was één van Fons zijn favoriete uitspraken. Trouw was hij in zijn geloof, aan zijn partij, het Vlaams Blok, aan zijn familie, zijn grote vriendenkring en aan Vlaanderen, want:

“Er is maar één land, dat mijn land kan zijn
Het groeit naar de daad, en die daad is mijn;
Het wordt in de wereld veel of niets,
Daar is maar een Vlaanderen, ’t is mijn land”.
(René de Clerck)

Bij verkiezingen ontpopte Fons zich als een onvermoeibaar militant voor de goede zaak. Ondanks zijn gevorderde leeftijd wist hij nooit van ophouden.;Hij spaarde zichzelf niet, maar ook hen niet die met hem op plaktocht gingen. Nergens in Vlaanderen stonden er meer verkiezingsborden dan in Stekene. Dat was het zichtbare resultaat van zijn onvermoeibare inzet.

Zijn laatste levensdagen bracht Fons thuis door waar hij gestorven is. Tijdens die laatste dagen werd hij omringd met goede zorgen van zijn echtgenote Georgette en zij dochter Beatrijs. Want sterven is lastig zij hij op zijn sterfbed.

Een oud filosoof heeft eens gezegd dat een man zich pas gelukkig kan prijzen bij zijn overlijden. Dat geluk is dan zeker toepasselijk bij Fons.

Thuis mogen sterven in familiekring op hoge leeftijd en omringd met liefdevolle zorgen en daarna een Koninklijke begrafenis.