11-julitoespraak door Annemie Peeters-Muyshondt
Stekene, 6 juli 2012
Publicatie: 11 juli 2012
Beste Vlaamse vrienden, partijgenoten, sympathisanten,
Vieren we nu 11 juli 1302 of houden we het bij herdenken we dit wapenfeit? Vieren is feesten - en hebben we de dag van vandaag hiertoe een goede reden om te feesten rond 11juli, rond onze guldensporen? Ik vrees van niet: 710 jaar later moeten we als Vlaming nog steeds vechten voor onze vrijheden. Gelukkig niet meer met dodende wapens als destijds de goedendag, we zijn toch wat beschaafder geworden, of niet? Zo beschaafd en vredelievend en verdraagzaam, dat onze vijanden er schaamteloos misbruik van maken om het land onder onze voeten uit te stelen, de enen in Vlaams-Brabant, de anderen in onze grote steden, waar ze ons verdringen en ons het leven onmogelijk maken op onze eigen geboortegrond. We hebben geen goedendags meer, en als we ze hadden, zouden we ze niet meer durven gebruiken, zelfs niet om ons vaderland en onze rechten te verdedigen.
Het is niet meer vechten tegen een Franse koning die jaloers was op onze rijkdom, onze kunst, onze rijkelijke ambachten. Het gebeurt allemaal nu wat subtieler en eigenlijk gevaarlijker: de vijand is niet voor iedereen zichtbaar. Men komt ons land binnen langs de opengestelde grenzen - dankuwel Europa - de gelukzoeker die ook een gelukkig leven wil, maar er niet bij stilstaat dat onze voorspoed het werk is van vele generaties. Deze "Leliaards" stromen vanuit verschillende windstreken onze oorden binnen. En er zijn geen gildenlegers meer om heen tegen te houden, geen kruisboogschutters, geen dappere soldaten met pieken en goedendags. Gaan wij "Klauwaerts" hier aan ten onder gaan? Ondergaan we dit lijdzaam? Niet als we blijven strijden, liefst met gesloten rangen. Strijden voor een onafhankelijk Vlaanderen, voor onze taal, onze kunsten en cultuur, onze eigenheid, onze zeden en gewoonten. Natuurlijk leven we niet meer in de middeleeuwen. Vlaanderen is mee met de huidige technologieën en wetenschap. We scoren nog altijd hoog met ons onderwijs. Maar ik heb soms het gevoel dat de middeleeuwen terug naar ons komen. Met golven van immigratie van volkeren die andere normen hanteren, die andere wetten kennen, wiens taal, cultuur en religie niet de onze is.
Vlaams vrienden, moeten we dit met lede ogen blijven aanzien? Welke strijd kunnen we, moeten we voeren? We zijn toch een "beschaafd" volk. Maar ook beschaafde volkeren hebben het recht zich te verdedigen. Met vreedzame middelen zolang het kan, met andere middelen als het ooit moet.
Of moet ik samen met Anton van Wilderode de vraag stellen: Zijn we een volk?
Ik citeer hem:
Wij zijn een volk van braven, de bedelaars die wachten aan de poort
Op slechts een part der erfelijke have.
We zijn een volk van vriendelijke zwijgers
Die zich beroezen aan hun lang geduld
Maar geen onrustigen, géén ras van dreigers.
We blijven ons verdelen uitdentreuren
In Vlamingen van velerhande soort
Een bonte "regenboog uit àndere kleuren".
Zijn wij een volk? Vandaag en hier! Maar morgen
In Brussel aan de tafels van de macht
Verzonken in zéér dagelijkse zorgen?
Tot zover van Wilderode. Op slechts een part der erfelijke have.
We zijn een volk van vriendelijke zwijgers
Die zich beroezen aan hun lang geduld
Maar geen onrustigen, géén ras van dreigers.
We blijven ons verdelen uitdentreuren
In Vlamingen van velerhande soort
Een bonte "regenboog uit àndere kleuren".
Zijn wij een volk? Vandaag en hier! Maar morgen
In Brussel aan de tafels van de macht
Verzonken in zéér dagelijkse zorgen?
Beste toehoorders, we kunnen niet op onze lauweren van 1302 rusten, de strijd om een onafhankelijk Vlaanderen is nog lang niet gestreden. Het motto VOLK WORD STAAT, is een gebod, een verplichting. Een volk dat van zich afbijt, dat zich niet laat paaien met papieren schriftbeloften. We willen een Vlaams staat met Vlaams Volk, met Vlaams macht in Vlaamse handen, voor een beter, een leefbaarder, een welvarender Vlaanderen. Een staat waar niemand niemand haat, waar we een volk kunnen zijn in een eensgezind Europa, zo zei van Wilderode precies 30 jaar geleden. En tot slot, Vlaams vrienden reciteer ik nogmaals onze grootste Waaslandse dichter Anton van Wilderode:
Dit is geen afscheid vrienden
Géén rustig huistoe gaan:
Een front van boosgezinde
Verbitterde verblinden
Bedreigt ons voortbestaan.
Als zij ons mak bevinden
Gaat Vlaanderen eraan,
Maar als wij ons verbinden
Tot weerbaar eensgezinden
Dan is hun rijk gedaan!
Dan zult gij, mannen, vrouwen
Die naar de toekomst leeft
Een huis voor morgen bouwen,
Dit goede land behouden
Dat ons zijn adem geeft,
Zolang de leeuw kan klauwen
Zolang hij tanden heeft!
Géén rustig huistoe gaan:
Een front van boosgezinde
Verbitterde verblinden
Bedreigt ons voortbestaan.
Als zij ons mak bevinden
Gaat Vlaanderen eraan,
Maar als wij ons verbinden
Tot weerbaar eensgezinden
Dan is hun rijk gedaan!
Dan zult gij, mannen, vrouwen
Die naar de toekomst leeft
Een huis voor morgen bouwen,
Dit goede land behouden
Dat ons zijn adem geeft,
Zolang de leeuw kan klauwen
Zolang hij tanden heeft!
