Ter gelegenheid van 11 juli herdachten wij Dr. Geert De Rijcker, Fons Dhollander en Ivo De Cock. Gastspreker was Vlaams Parlementslid Filip Brusselmans.
Onderstaande herdenkingsteksten werden voorgedragen door Koen De Cock
Geert De Rijcker
Goede vrienden, bij de jongste verkiezingen voor het Vlaams
Parlement behaalden de twee Vlaamse Nationalistische partijen in Stekene samen
bijna 57% van de stemmen, ongeveer gelijk verdeeld over de twee partijen N-VA
en Vlaams Belang. Ik heb geen kristallen bol, maar ik denk en ik hoop dat het
bij de volgende verkiezingen nog wat méér kan zijn. Wij gaan het hier niet
hebben over de verdeel en heers politiek van onze vijanden. Maar met zulke
cijfers op Vlaams niveau, dan kon De Wever van Antwerpen naar de maan lopen met
zijn socialistische vriendjes.
Dit succes hier in Stekene komt natuurlijk niet uit het
niets. Wij gedenken vandaag drie voorgangers die het fundament legden voor dit
succes.
Dr. Geert De Rijcker was een radicaal Vlaams
studentenleider, voormalig preses van de KVHV, in Leuven, waar hij in 1928 buitengesmeten
werd omwille van zijn Vlaams radicalisme. Waarna hij in Gent verder studeerde
en daar preses werd van het AVHV, het Algemeen Vlaams Hoogstudenten Verbond,
dit AVHA nieuw leven inblies en het radicaliseerde. Hij was inspirator van de
ongenadige boycot van de Nederlandstalige afdeling van de NOLF universiteit. De
NOLF universiteit, genoemd naar de toenmalige minister van Kunsten en
Wetenschappen Pierre Nolf, die het stelsel in 1923 bedacht als compromis, na
een regeringscrisis, tussen voorstanders van de volledige vernederlandsing van
de universiteit en diegenen die ze Franstalig wilden houden.
Na zijn studies verhuisde Geert De Rijcker, mede op
aandringen van zijn schoonbroer, Victor Leemans, van Blankenberge naar Stekene,
waar hij zich als huisarts vestigde.
Hier in het Waasland gaf hij mee vorm aan het VNV. In 1935
werd De Rijcker arrondissementsleider van het VNV. Waar andere afdelingen het
kartel opzochten met de Katholieken, koos De Rijcker, zijn inborst getrouw,
voor de confrontatie. Dit wierp vruchten af. Bij de parlementsverkiezingen van
1936 behaalde het VNV goed 10%. In het kanton Sint Gillis, waar Stekene van
deel uitmaakt was dat méér dan 19%.
Bij de gemeenteraadsverkiezingen van 1932 werd Geert De
Rijcker verkozen als lijsttrekker van Lijst 2, de Nationalisten. Bij de
verkiezingen van 1938 behaalde Geert De Rijcker met lijst 4, “De Katholieke
Vlaams-Nationalisten” liefst 22% van de stemmen, goed voor 2 van 11 zetels. De
anderen waren Katholieken. Abdon Heyse, de latere oorlogsburgemeester stond ook
op de lijst van de nationalisten in 1932 en 1938.
In 1940 sloeg het noodlot toe en Geert De Rijcker werd ziek
en overleed op de leeftijd van amper 39 jaar.
Ivo De Cock
Gisteren hebben wij ook een bloemstuk gelegd op het graf van
mijn vader, Ivo De Cock, op de begraafplaats van de Hellestraat.
Als er één ding was dat mijn vader niet kon verdragen, dan
was het onrecht. Hij zou er zich altijd tegen verzetten. Hij streed mee voor de
zwakken en de machtelozen. Als boerenzoon vond hij dat de belangen van de
boeren te weinig werden behartigd door de boerenbond, die meer affiniteit
toonde met de agro- industrie dan met de boeren. Dus stond hij mee aan de wieg
van het Algemeen Boerensyndicaat, de drietand, een organisatie die vandaag is
uitgegroeid tot een geduchte belangen organisatie voor de boeren.
Hij vond ook dat Vlamingen in dit onland gediscrimineerd
werden en niet kregen waar zij recht op hadden. Hoeft het te verwonderen dat
hij aansloot bij de jonge Volksunie, waarvoor hij jarenlang campagne voerde.
Hij bleef ook bij de Volksunie, ook al ging die een steeds linksere koers
varen. Dat was helemaal niet naar zijn zin. Hij moest niet hebben van
communisme en socialisme. Hij had genoeg boeken daarover gelezen en werd
daardoor een groot voorstander van het vrije Westen. Maar onder het motto dat
je samen méér kunt verwezenlijken bleef hij en ijverde tegelijk voor een meer
rechtse koers. Daarmee zat hij trouwens op dezelfde lijn als zijn vriend Fons
Dhollander. De Volksunie bleef echter in hetzelfde bedje ziek tot op het punt
dat mijn vader zijn idealen niet meer herkende in de partij. Hij had de partij
niet verlaten, de partij had hem verlaten. Samen met Fons Dhollander richtte
hij dan de plaatselijke afdeling van het Vlaams Blok op. Toen is het zaadje
geplant dat inmiddels is het uitgegroeid tot een partij van 28% bij de jongste
verkiezingen voor het Vlaamse parlement. Voor de gemeenteraadsverkiezingen
stemmen nog veel van die kiezers nog steeds voor de Gemeentebelangen. Daar is
dus nog werk aan de winkel. Maar er is dus nog veel potentieel om te groeien en
daar zullen wij ons voor blijven inzetten.
Fons Dhollander
Als er verkiezingen in aantocht waren, dan leefde Fons op.
Hij werd op slag 10 jaar jonger. Facebook of ander online campagnes bestonden
nog niet. Campagne voeren, dat was gaan plakken. Tussendoor werd wel eens hevig
discussie gevoerd op café, maar met borden langs de straten, aan huizen en in
weiden, daar was het te doen. Fons ging plakken van Beveren tot Oostakker. Hij
was vroeger wel eens “gepakt” met het plakken ’s nachts. Dat deed hij dus niet
meer. Maar ’s morgens vroeg om 5 uur stond hij paraat. En ’s avonds en ’s
nachts reed hij rond om te kijken waar het afgetrokken of afgeregend was. Er
was eens een tijd, dat men systematisch onze borden kapot sloeg. Fons was daar
zo verbolgen over dat hij zei: als ze nog een bord kapot slaan, zet ik er twee
terug. En hij meende wat hij zei. Die verkiezingen stonden er zoveel borden in
Stekene, het was nauwelijks te geloven… Er werd gezegd dat men van Brussel is
komen kijken of het écht waar was dat hier zoveel borden stonden…
Beste vrienden, je ziet, zelfs met véél tegenkanting kan je
veel realiseren. Zelfs als ze systematisch onze borden kapot slaan, of juist
daardoor, stonden er nooit zoveel borden in Stekene. Wij worden aan alle kanten
geboycot, maar we zullen nog nooit zoveel stemmen gehad hebben. Je moet erin
geloven, maar je moet er ook voor werken. Laten wij dat doen, naar het
voorbeeld van Fons.
