zondag 20 juli 2008

11 Juli viering 2008

Geen “Vlaanderen Feest” toestanden op de 11 juli viering van de Dr. Geert De Rijcker Kring. De Vlaamse Leeuw wordt hier niet vervangen door het Vlaanderen Boven geschreeuw door een zekere BV. Of zeg maar BB, bekende Belg. Men is hier zelfs nog niet te beroerd om de tweede strofe over de vallende tronen en verslonden steden te zingen.
Traditioneel werd er gestart met een bezinningsmoment bij de graven van Geert De Rijcker en Fons Dhollander. Ivo De Cock had het over het Vlaams engagement van Geert De Rijcker, onder andere als studentenleider. Ook over zijn sociaal engagement als geneesheer. Astère Vaerewijck had het over de trouw van Fons Dhollander aan zijn idealen. “Trouw tot de bedelstaf” aan zijn geloof, aan Vlaanderen, aan zijn gezin en aan zijn vrienden.
Na deze bezinning volgde nog een gezellig samenzijn met maaltijd en een feestrede door gastspreker Francis Van Den Eynde. Deze had onderweg menig Vlaamse leeuw zien hangen en wenste ons proficiat. Wat dat betreft mocht het voor ons nog wel iets meer zijn, maar dit terzijde. Hij haalde wat herinneringen op aan een tijd, zeer lang geleden, toen hij te Stekene aanwezig was bij een actie voor het Erepark. Hij herinnerde ook aan tegenslagen, bijvoorbeeld toen hij zich met een aantal gelijkgezinden genoodzaakt voelde om de toenmalige Volksunie te verlaten en een nieuwe partij op te richten. Toen heeft men de Vlaamse onafhankelijkheid in het programma geschreven. Men geloofde er niet echt in, maar als je nadacht over de Vlaamse noden... Hoeveel stemmen het zou opleveren wist men niet. Toch schreef men de onafhankelijkheid in het programma . Vandaag zie je hoever we staan. Het oude België is compleet geblokkeerd. Vandaag is het zelfstandige Vlaanderen geen utopie meer. Wij moeten vandaag niet meer hopen dat Vlaanderen zelfstandig wordt, wij zijn er zeker van. Of dit zelfstandig Vlaanderen een feit zal zijn, morgen, volgend jaar of over vijf jaar, dat weten wij nog niet. Maar het komt er. En als het zover komt…. verzekerde hij ons, dan zal hij, samen met ons, daar zeer zeker wel eentje op drinken.
Hierna kreeg Francis Van Den Eynde nog een aandenken in de vorm van een houtsnede van de hand van de Belseelse kunstenaar Wim De Cock, tevens aanwezig in de zaal. Het officiële gedeelte werd afgesloten met het zingen van de Vlaamse Leeuw. Nadien werd er nog nagepraat en een liedje gezongen. Het werd dus nog een gezellige namiddag.

vrijdag 11 juli 2008

11 juli 2008

11 juli viering 2008

Traditioneel vierden wij 11 juli met een hulde aan Dr. Geert De Rijcker en aan Fons Dhollander. Nadien was er een feestrede door Francis Van Den Eynde.

Na afloop werd een houtsnede van de hand van Wim De Cock en onderstaand gedicht overhandigd aan gastspreker Francis Van Den Eynde.

OM ’T ZWARTE BROOD

Om ’t zwarte brood

dat ik als knaap moest kauwen,

het zwart verdriet dat,

aan mijn tanden kleeft

en om de zwarte sneeuw,

die ik verplicht werd te aanschouwen

en om de zwarte dagen

die ik heb beleefd

en omdat “zwart”,

die scheldnaam was,

waarvan ik heb gehou’en,

als eremerk,

zolang ik heb geleefd,

Daarom vraag ik de vrienden,

de getrouwen :

“Legt op mijn kist,

vóór gij de laatste zegen geeft,

de zwarte leeuw op ’t gele veld,

de leeuw met zwarte klauwen.”

Simon Schamp, mei 2008ei 20

11 juli 2008 - Bij het graf van Dr. Geert De Rijcker

Toespraak bij het graf van Dr. Geert De Rijcker door Ivo De Cock

Goede vrienden, Vlaams nationalisten,

68 jaar geleden stierf Dr. Geert De Rijcker op amper 39 jarige leeftijd.
Staf De Clercq leider van het toenmalige VNV getuigde toen in zijn grafrede over Geert De Rijcker:
“Van zijn prilste jeugd stond hij in het Vlaams nationale kamp. Zeer verdienstelijk studentenleider, plichtsbetrachtend geneesheer, koen Vlaams nationale kamper, was hij een goed, trouw en eerlijk kameraad.
Zijn aandenken zal in onze rangen bewaard blijven, zijn geest, zijn werk, zijn voorbeeld leve voort in het “Soete Waasland” waar hij gestreden en gewonnen heeft”.

Dat Geert De Rijcker een verdienstelijke studentenleider was kunnen wij ondermeer lezen in de Encyclopedie van de Vlaamse Beweging.

Dat Geert De Rijcker een plichtbewust geneesheer was weten wij uit verschillende getuigenissen van mensen die op hem beroep deden. Zo werd hij geroepen aan het sterfbed van een pasgeboren kind in Belsele.
Dank zij zijn optreden en kunde werd het kind gered van een zekere dood. Geert De Rijcker deed zijn verplaatsing met de fiets. Welke dokter zou zich nu nog verplaatsen per fiets naar Belsele?

Dat Geert De Rijcker gestreden en won, heeft hij bewezen tijdens de gemeenteraadsverkiezingen van 1938. Hij behaalde met zijn lijst Vlaams Blok 21 procent van de stemmen.

Daarom zullen wij Dr. Geert De Rijcker niet vergeten.

11 juli 2008 - Bij het graf van Fons Dhollander

Toespraak bij het graf van Fons Dhollander door Astere Vaerewijck

Op 6 maart 2004 werd onder massale belangstelling afscheid genomen van ons gemeenteraadslid en goede vriend Fons Dhollander. In zijn jeugdjaren schaarleider van de toenmalige jeugdbeweging was hij gebleven wie hij was. Trouw aan zijn jeugdideaal heeft hij Vlaanderen gediend en hoog in het vaandel gedragen, gans zijn lange leven lang.

Cyriel Verschaeve liet dat vaandel spreken waar hij zei:

“ Ik ben baanbreker van gedachten, een voorbeeld van durf. Mijn kleuren zijn uit mij niet te slaan of te wassen, niet te scheuren; ik draag ze tot men mij vernietige: ik ben een beeld van houwe trouwe!”

Trouw tot de bedelzak, was één van Fons zijn favoriete uitspraken. Trouw was hij in zijn geloof, aan zijn partij, het Vlaams Blok, aan zijn familie, zijn grote vriendenkring en aan Vlaanderen, want:

“Er is maar één land, dat mijn land kan zijn
Het groeit naar de daad, en die daad is mijn;
Het wordt in de wereld veel of niets,
Daar is maar een Vlaanderen, ’t is mijn land”.
(René de Clerck)

Bij verkiezingen ontpopte Fons zich als een onvermoeibaar militant voor de goede zaak. Ondanks zijn gevorderde leeftijd wist hij nooit van ophouden.;Hij spaarde zichzelf niet, maar ook hen niet die met hem op plaktocht gingen. Nergens in Vlaanderen stonden er meer verkiezingsborden dan in Stekene. Dat was het zichtbare resultaat van zijn onvermoeibare inzet.

Zijn laatste levensdagen bracht Fons thuis door waar hij gestorven is. Tijdens die laatste dagen werd hij omringd met goede zorgen van zijn echtgenote Georgette en zij dochter Beatrijs. Want sterven is lastig zij hij op zijn sterfbed.

Een oud filosoof heeft eens gezegd dat een man zich pas gelukkig kan prijzen bij zijn overlijden. Dat geluk is dan zeker toepasselijk bij Fons.

Thuis mogen sterven in familiekring op hoge leeftijd en omringd met liefdevolle zorgen en daarna een Koninklijke begrafenis.

zaterdag 5 juli 2008